Je houdt het in deze alles openbarende Internet-tijden nauwelijks voor mogelijk, maar ik moet en mag zeggen dat het best wel enige moeite vraagt om aan de nodige informatie te komen over deze band die, bij ons weten, debuteert met een titelloze plaat, waarop negen nummers een elpeeduur vol laten lopen. Frontman Steven Johnston blijkt van Schotse komaf te zijn, is naar Tsjechië verkast en werkt daar, met de hulp van een aantal lokale muzikanten, waaronder de ginds alom bekende Pavel Smid en Vojtech Svatos -beide heren kan je in tal van Tsjechische bands terugvinden en Smid is een van de oprichters van het Rustical-label waarop deze CD uitkomt- en die bij ondergetekende en in deze kolommen voor de eerste keer de belletjes aan het rinkelen kreeg, toen hij een belangrijke rol speelde op “King ’n Doom, feat. Cheikh Lo, dat ons bereikte net voor Covid de wereld lamlgegde.

Die plaat zat bij datzelfde label en Smid speelde er een beetje vanalles op, inclusief balafon en djembe, zodat het ons eigenlijk nauwelijks verwondert dat ook deze debuutplaat een prachtig verzorgd uiterlijk meekrijgt: ook bij de Cheikh Lo was dat het geval, zodat we wellicht vanaf nu al mogen gewagen van een label met oog voor het uitzicht van zijn producten. Maar het draait natuurlijk om de muziek en ik moet zeggen dat die mijn nogal verraste: hier staan een aantal tracks op, die zonder meer tot de absolute top mogen gerekend worden. Dit is popmuziek met een tikkeltje rock erin verwerkt, maar die dermate fijn is af- en uitgewerkt -ook de productie is vlekkeloos te noemen- dat je je afvraagt wat onze nationale zenders tegenhoudt om dit in high rotation te beginnen draaien.

Hier wordt erg sterk gezongen, de teksten gààn ergens over, de arrangementen zijn solide maar toch hedendaags genoeg om verschillende generaties te kunnen aanspreken. Dan zou je toch denken dat ze daar met z’n allen op vliégen? Niks daarvan tot nu toe, maar wat niet is, kan nog komen. Zodra iemand met samenstellersbevoegdheid deze plaat hoort, kan ik me nauwelijks voorstellen dat nummers als opener “Aros”, “Circling” of “Rooms”, met zijn stevige second line-drums, niet op onze golflengten te horen zouden zijn.

Dit is het betere werk dat je vroeger van over de Kleine Plas zou verwacht hebben, maar dat dus dezer dagen uit de omgeving van Praag komt, zij het met een niet te onderschatten Angelaksische inslag: Steve Johnston blijkt een heel straffe zanger te zijn, wiens stem niet voor één emotie te vangen is en die er bij tijd en wijle quasi moeiteloos in slaagt om tekstflarden te produceren, waarvoor je, als nietsvermoedende luisteraar, weleens de terugspoelknop durft te hanteren. Heb ik hiermee nu “de plaat van 2022” willen etiketteren? Nee, nog niet, maar veel zal het over een paar maanden niet schelen, denk ik: dit is namelijk, wis en zeker, een blijver !

(Dani Heyvaert)